ks. dr Zbigniew Krzyszowski

Pojęcie i podstawy dialogu ekumenicznego

gru 31, 2007

Doświadczany od wieków brak jedności wśród chrześcijan jest zgorszeniem i grzechem, jawnie sprzeciwia się woli Zbawiciela, który przed męką zanosił modlitwy do Ojca: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w nas jedno” (J 17,21). Nowe Dyrektorium ekumeniczne z 25 marca 1993 roku przypomina doktrynę zawartą w uchwałach II Soboru Watykańskiego i w Dyrektorium ekumenicznym z 1967 roku (cz. I) i 1970 roku (cz. II), mówiącą że dialog należy do istoty współpracy ekumenicznej i towarzyszy we wszystkich jej formach. Kościół katolicki, zgodnie z zaleceniami II Soboru Watykańskiego zawartymi w Dekrecie o ekumenizmie, zaangażował się bardzo mocno w bilateralne i multilateralne dialogi ekumeniczne z Kościołami i wspólnotami innych wyznań. O potrzebie i ważności prowadzenia dialogu ekumenicznego świadczy raport utworzonej w 1965 roku przez Światową Radę Kościołów i Kościół rzymskokatolicki Wspólnej Grupy Roboczej, która podjęła ten temat jako przedmiot dyskusji w 1967 roku. W niniejszym artykule zostaną przedstawione: pojęcie dialogu (1), warunki jego prowadzenia (2), rodzaje dialogów (3) oraz przeszkody utrudniające jego prowadzenie (4).

O autorze

ks. dr Zbigniew Krzyszowski

Urodzony 5 V 1954 w Lesku; 1973-80 studia filozoficzno-teologiczne odbył w Instytucie Teologicznym w Tarnowie (1973-75 przerwane służbą wojskową), zakończone tytułem magistra teologii podstawie pracy Teologia słowa Bożego w świetle polskiej posoborowej literatury teologicznej; 1980 otrzymał święcenia kapłańskie i pracował w parafii Ropczyce, a 1982-84 w parafii Katedralnej w Tarnowie; następnie został skierowany na studia specjalistyczne z teologii fundamentalnej na Wydziale Teologii KUL, gdzie 1986 uzyskał stopień licencjata na podstawie pracy Eklezjotwórczy charakter słowa Bożego w świetle polskiej posoborowej literatury teologicznej; 1990-92 prowadził wykłady z teologii fundamentalnej i religiologii w Instytucie Katechetycznym w Tarnowie i Nowym Sączu; 1991-92 był dyrektorem Caritas Diecezji Tarnowskiej; 1992 uzyskał stopień doktora teologii w zakresie teologii fundamentalnej na podstawie rozprawy Wiarygodność Kościoła w nauczaniu Jana Pawła II i został zatrudniony w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego, od 1996 jako adiunkt w Instytucie Teologii Fundamentalnej KUL; 1994-97 pełnił funkcje ojca duchownego w konwikcie księży studentów KUL; 1997-2004 z ramienia Rady Wydziału Teologii KUL był koordynatorem studiów eksternistycznych dla studentów ze Lwowa, Kołomyi, Łucka, Tarnopola. Do zakresu jego badań naukowych należą: eklezjologia, religijna funkcja języka i teologia kultury, a także wiarygodność współczesnego Kościoła, zwłaszcza w jego funkcji kulturotwórczej w świetle nauki Soboru Watykańskiego II.